Sweet As!

Kia Ora!

Sweet as? Sweet as what? Sweet as sugar? Honey? Candy? Nee allemaal niet, het is gewoon een woord/uitdrukking die in Nieuw Zeeland vaak gebruikt wordt. Het betekent ongeveer hetzelfde als mooi (als in da's mooi!). Dan heb ik nog iets uit te leggen geloof ik, tenzij jullie allemaal al weten wat kia ora betekent? Het is een Maorisch woord en is heel praktisch, omdat het meerdere betekenissen heeft, zoals hallo, tot ziens en bedankt. Over de Maori hoor je hier nog best veel. In tegenstelling tot de Aboriginals in Australie zijn zij dus wel geaccepteerd. In musea kun je wel wat te weten komen over de Aboriginals, maar tijdens de tours wordt er nauwelijks over gesproken en er zijn amper culturele shows.

Oke, dan is het nu weer tijd om mijn dagelijkse leven te beschrijven :-p Ik denk dat het een nogal lang verhaal gaat worden. Dus pak maar even een lekker bakje koffie of thee. Iets anders is ook prima hoor! Als je het jezelf gemakkelijk gemaakt hebt in de fijnste stoel die je kunt vinden in de ruimte waar je je bevindt dan ben je klaar om verder te lezen :-)

Van Franz Josef ben ik naar Nelson gegaan. Onderweg stopten we even in Punakaiki. Daar konden we de Pancake Rocks bekijken. En ja, hoe raad je het toch weer, ze lijken inderdaad op opgestapelde pannenkoeken. Was een leuke tussenstop. Nelson was verder niet zo heel boeiend, maar ik heb er een aardig wandelingetje gemaakt wat een mooi uitzicht gaf op de stad en de zee. Verder leidde het ook tot het centrum, het midden, van Nieuw Zeeland. In Nelson is ook DE ring van Lord of the Rings ontworpen en gemaakt.

Vanuit Nelson door naar het Abel Tasman National Park. Daar kun je een meerdaagse wandeling maken, maar aangezien ik geen kampeerspullen heb doe ik hem niet helemaal. De eerste dag heb ik een boottripje gedaan langs de kustlijn. Kapotte auto's en scooters hadden we al genoeg gehad, dus nu was het dan tijd voor een kapotte boot :-). Tja, ik weet ook niet wat het is. Gelukkig konden we snel overstappen op een andere boot. In Tonga Bay word ik afgezet en vanuit daar moet ik naar Torrent Bay lopen, zo'n 14 km. verderop. Inderdaad moet ja, want daar komt de watertaxi me ophalen. Als we beginnen aan de wandeling begint het meteen te regenen. Het enige wat je kunt doen is doorlopen, want je bent toch wat aan tijd gebonden (in verband met de watertaxi) en het zag er niet uit dat het snel beter zou worden. Zeiknat komen we aan bij Torrent Bay. Het heeft vier uur lang geregend, vrijwel de hele wandeling. En nu we bij het eindpunt van vandaag komen stopt het met regenen en klaart het op. Ach ja, kunnen we in ieder geval wel wat opdrogen en ik ben allang blij dat ik vannacht niet in het park hoef te kamperen. Door de regen heb ik de schoonheid van het park niet zo goed kunnen zien, dus de volgende dag wagen we nog maar een kansje. Gelukkig is het weer goed vandaag, het zonnetje straalt weer mooi aan de hemel. Weer een aantal kilometers gelopen naar Apple Tree Bay. Ik dacht dan kan ik mooi een appeltje eten voor lunch, maar geen appelboom gezien hoor ;-) In de zon zag het er een stuk mooier uit en ik had het idee dat je in dit stuk van de wandeling ook vaker en beter uitzicht had op de vele strandjes en baaitjes.

Na twee dagen wandelen was het weer tijd voor een iets meer ontspannen activiteit. Ik ben naar Blenheim gegaan en dat gebied staat vol met wijnplantages. Een mooie gelegenheid om mijn niet bestaande wijnkennis even te verrijken! Ik kon een gratis fiets meenemen van het hostel, maja gratis betekent zeker niet altijd goed. De fiets was nogal klein en het was dus niet bepaald relax om daar op te fietsen. En het personeel van het hostel had me verteld dat ze me wel op zouden komen halen als er een probleem zou zijn met de fiets. Blijkbaar staan ook zij er niet vreemd van te kijken als die binnekort uit elkaar gaat vallen. Maar het heeft me naar de wijnplantage gebracht dus mij hoor je verder niet klagen! Een tourtje gedaan en beetje gezien hoe de druiven verwerkt worden en daarna was het tijd voor het belangrijkste deel van de tour: het proeven!! Toch jammer dat ze maar zo weinig in je glaasje doen... dan moeten we maar alle wijnen proeven... Dat heb ik ook gedaan en daarna ben ik nog even langs een andere wijnplantage gegaan om ook daar alles te proeven :-D Ik ben prima netjes naar het hostel terug gefietst en ik heb ze niet hoeven te bellen om me op te komen halen omdat ik te dronken ben om terug te fietsen. Ik ben nog steeds een Nederlander, dus ik weet heus wel hoe ik moet fietsen, zelfs na een paar wijntjes! Een Nederlands gezin liep ook mee met de tour trouwens en de tienjarige dochter was geloof ik al drie keer in Thailand geweest. Ze zei dan ook dat ze er nu wel genoeg van had, het begint een beetje te vervelen... Hmm tien jaar oud en Thailand begint te vervelen... veel mensen kunnen er alleen maar van dromen daar, of ergens anders buiten Europa, ooit heen te gaan.

Het kostte zeer weinig tijd om de wijn te laten bezinken, dus ik kon snel door naar Picton. Veel mensen gebruiken dit plaatsje slechts als punt om de ferry naar Wellington te nemen, maar er is zoveel meer te zien! Vanuit hier kun je namelijk naar Marlborough Sounds en de Queen Charlotte Track lopen. Deze track duurt ook meerdere dagen, maar ik heb weer gedeeltes gelopen net als in Abel Tasman. De eerste dag ben ik gaan kayaken, was aardig maar niet spectaculair. Wat wel leuk was is dat we een paar roggen zagen en een heleboel kwallen (ik bedoel in dit geval de weekdieren en geen vervelende mannen). Deze kwallen kon je aanraken, het is blijkbaar de enige soort die niet steekt. Het is tegen je natuur in om ze aan te raken, maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan. De 'huid' is nog best dik en stevig en inderdaad wat slijmerig. Het bracht ons ook op het idee om een kwallengevecht te houden, maar dat hebben we die zielige beestjes maar bespaard :-) Na het kayaken werd ik samen met twee andere Nederlanders afgezet op de track en mochten we weer iets van 15 km. lopen. We kamen precies op tijd terug voor de watertaxi, maar de wandeling was super! Mooi uitzicht op het water en de met groen gedekte bergen. Er schijnen hier wel dolfijnen te zitten, maar die worden vooral gezien in de winter. We verwachtten dus helemaal niks, totdat er ineens een paar vinnen voor de boot verschenen... ze waren er vandaag wel! Iedereen was meteen helemaal wakker en enthousiast. Het was echt zo cool om ze met de boot mee te zien zwemmen, je kon zelfs hun geluiden horen! Op een paar meter afstand trakteerden twee dolfijnen ons ook nog op een klein showtje door een paar meter de lucht in te springen. Het was een super einde van de dag! De volgende dag een ander gedeelte van de track gelopen en naar een eilandje gegaan wat een vogelreservaat is. Op het eiland schijnen ook Kiwi's te zijn (de vogels), maar die zijn erg verlegen dus we hebben er geen gezien. Het woord Kiwi is eigenlijk ook nogal verwarrend hier, het lijkt wel of ze alles Kiwi noemen: de Nieuw Zeelanders, de vogel, het fruit... Hmm eigenlijk wel makkelijk als ik niet weet hoe iets heet dan noem ik het voortaan maar gewoon Kiwi :-p Nou de tweede dag was ook weer erg mooi, had wel een beetje doorgelopen. Om een idee daarvan te geven: ik heb onderweg mensen ingehaald die een uur eerder waren gestart met de wandeling dan ik. Helaas op de terugweg nu geen dolfijnen gezien.

Toen was het tijd om het zuidelijke eiland te verlaten en het noordelijke eiland te ontdekken. De ferrytocht was erg mooi, we vaarden door de Marlborough Sounds, dus vervelend was het zeker niet! Aangekomen in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Het is de hoofdstad, maar Auckland is veel drukker en groter dan Wellington. Nou voor mij was het gewoon weer een andere stad. Met een Nederlands meisje nog wel een leuke tijd gehad, naar het museum geweest, heerlijk op een terrasje in de zon gezeten en 's avonds nog een drankje gedaan. Het hostel hier was niet bepaald geweldig, maar wat kun je ook verwachten voor 15 dollars? Blijkbaar een niet al te schone keuken en badkamer, een heleboel stapelbedden op een kamer en een oude dronken man die ook nog even in de hal kotst...

Snel tijd om verder te gaan dus, naar Napier. Een klein stadje waar niet al teveel te doen is, maar wat bekend staat om de Art Deco. Veel huizen waren in die stijl gebouwd/versierd. Ik zag het niet echt, of ik vond het gewoon niet erg boeiend. Er werkte hier trouwens een Duitser die mij blijkbaar wel leuk vond. Had ie helemaal speciaal voor mij koffie gemaakt (melk opgewarmd etc), hij nam er wel de tijd voor. Uiteraard bleef het alleen bij die koffie. Maar dan zijn die Duitsers toch nog ergens goed voor, hihi.

Van Napier naar Taupo, een plaats aan het meer. Vanuit daar heb ik de Tongariro Alpine Crossing gedaan. Dit gebied is ook gefilmd in de Lord of the Rings en bekend om Mount Doom (ik ben zo'n fan van LOTR, dat ik niet eens weet hoe je dat schrijft). Je moet je wel goed voorbereiden, want de temperatuur kan in de zomer op dezelfde dag varieren van 5 tot 35 graden!! Ik had geluk, want het was weer stralend weer, geen wolkje aan de lucht! Het was een aardige klim, je klimt zo'n 800 meter omhoog en daarna nog meer naar beneden. De wandeling is zo'n 20 km. en er staat 7-8 uur voor. Ik heb hem in dik 5 uur gelopen, dus dat is toch netjes. Hij was gelukkig niet zo zwaar als ik verwachtte al kostte het wel wat moeite natuurlijk. Maar het was die moeite meer dan waard, vooral toen de blauwe meertjes in zicht kwamen en je een goed uitzicht had op de vulkaan, geweldig! De volgende dag had ik niet eens last van mijn beentjes, maar toch wilde ik ze wat rust gunnen. En dit werd dan de dag waar ik het hoogtepunt van mijn reis heb bereikt. Ja mensen, ik ben gewoon uit een vliegtuig gesprongen! Of beter gezegd geduwd, want zelf hoef je weinig te doen... 's Ochtends was ik wat zenuwachtig, maar dat verdween helemaal toen ik daar aankwam. Pak aan, vliegtuig in, geen probleem. De skydivemaster was erg grappig en het duurde even voor we op de juiste hoogte waren (15.000 feet, wat ongeveer 5km. is). Dat laatste was juist goed, want zo kon ik mooi langer van het uitzicht op het meer, de vulkanen en de waterval genieten. Ik zat vlak bij de deur en de eerste sprong op 12.000 feet... hij verdween meteen uit het zicht...oeps dat gaat toch wel heeeel erg snel en hard! Nou op 15.000 feet was ik dan de eerste die het vliegtuig uitgegooid werd. Wat gaat dat hard!!!! De wind ruist als een gek langs je heen, maar het geeft zo'n vrij gevoel om daar zo te zweven en gelukkig was ik nog zo goed bij zinnen om van het uitzicht te blijven genieten. Blijkbaar val je met ongeveer 200 km. per uur naar beneden. Na een dikke minuut wordt de parachuut geopend en is ineens alles compleet stil langs je. Zo'n verschil met het geluid van de wind! Nu was het tijd om te relaxen en nog een paar minuten langer naar beneden te staren. Na ongeveer 5 minuutjes sta je dan weer met beide beentjes op de grond. Ik wil nog een keer!!! Maar helaas mijn portemonnee staat dat niet toe, want prijzig is het wel. Ach ja het was het zeker waard, met stip een: 'Try before you Die'. Na deze adrenalinekick moesten we het even wat rustiger aan doen. Een tijdje bij de Iron Man gekeken, een internationale triathlon die hier gehouden werd. Naar de Huka Falls geweest, het is geen hele hoge waterval, maar meer een harde wilde stroming. Het water wordt hard door een versmalling geduwd en in 1 minuut kan het met de hoeveelheid water die er doorheen komt 5 Olympische zwembaden vullen! Tot slot ook nog een avondje naar een natuurlijke, gratis hotspring gegaan. Het was heerlijk om in het warme water te liggen en aangezien we in de avond gingen was het vrij rustig. Wat helemaal top was was dat het vrij helder weer was, dus we konden ook nog genieten van een prachtige sterrenhemel. Wat wil je nog meer?

Na alle activiteit door naar Rotorua, waar veel vulkanische activiteit is. Daar wat rondgelopen en naar het park Te Puia gegaan. Wat modderpoelen en andere stoombaden gezien etc. was wel aardig, maar dit had ik ook al in Costa Rica gezien. Wel leuk was dat er ook wat verteld werd over de Maori cultuur en er werd een kort concertje gegeven. Het spectaculairste van het park was de geiser. Deze kan zo'n 20-30 meter hoog te lucht in spuiten! Het was een erg mooi gezicht, met alle stoom die er vrij komt en het water dat van de rotsen naar beneden stroomt. Naast dat was er weinig te doen in Rotorua, dus weer verder naar de volgende plaats Paihia.

Paihia ligt in de Bay of Islands. Daar een boottocht gedaan door de Bay en heel wat eilandjes gezien. Ook hier weer dolfijnen gezien, je komt ze ook overal tegen ;-) Natuurlijk was het cool ze weer te zien, maar ze zwommen niet met de boot mee, dus de vorige keer was heel wat spectaculairder en toen kwamen ze ook onverwacht, terwijl ze hier toch vaak gespot worden. Leuk, relaxt dagje gehad op de boot. De volgende dag weer vroeg op en met de bus naar Cape Reinga gegaan, het is bijna het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, maar niet helemaal. Op deze plaats komen de Tasman Sea en de Pacific Ocean bij elkaar, je ziet ze in elkaar overgaan. Ook hebben we nog een paar Kauri bomen gezien, die erg oud waren en ontzettend dik, wel leuk om die een keer te zien. Er moest toch wat actiefs gedaan worden vandaag, dus de boogieboards werden uit de bus gehaald en de zandduinen werden weer beklommen. Gelukkig is naar beneden gaan stukken makkelijker. Was leuk om weer te sandboarden. En wat vooral grappig was was dat er een kleine stroom water onder de zandduin lag, waar je dus door heen moest. Sommige mensen hielden niet goed genoeg vast aan hun bord en rolden lekker door het water en de modder. Erg grappig, vooral als je zelf netjes schoon blijft! :-p Tot slot gingen we een stuk over 90 Mile Beach rijden. Deze keer is de naam niet zo logisch, want het strand is niet 90 miles lang, maar ik geloof 'slechts' 60 (ik dacht ongeveer 100km). Maar Australie heeft een 80 Mile Beach (wat geloof ik ook korter is), dus Nieuw Zeeland moet natuurlijk iets beters hebben dan Australie en ze noemen het dus gewoon 90 Mile Beach. Het is een officiele snelweg, dus dat is uitkijken als je lekker op het strand wilt liggen. Had al vaker op strand gereden, maar het blijft leuk natuurlijk!

En dan ben ik nu in Auckland, een andere grote stad. Zoals geloof ik wel duidelijk is ben ik niet van de steden, maar het is toch wel oke hier. Vooral als het zonnetje schijnt vermaak ik me prima. Keertje naar een bootshow geweest (ik vond de entreeprijs te hoog dus was niet van plan te gaan, tot ik ineens een kaartje in mijn hand gedrukt kreeg, dat slaan we niet af natuurlijk!). Het was best leuk, nu kon ik eindelijk een paar grotere boten van binnen zien! Verder ga ik hier niet zo heel veel doen, vooral voorbereiden om weer terug te gaan naar Australie.

Ik zal Nieuw Zeeland toch wel gaan missen, heb me hier super vermaakt en de natuur is gewoon geweldig. Wat ook leuk is hier is dat ik veel mensen meerdere keren ben tegen gekomen. In Australie is dat toch wat minder.

Dan heb ik nog een paar wist je datjes voor jullie...

Wist je dat:

- ze hier Nederlandse pindakaas in sommige supermarkten verkopen?
- er hier Nederlandse winkeltjes zijn waar je o.a. drop, kaas, bier, beschuit etc. kunt kopen?
- ze nogal fan zijn van fish and chips?
- Nieuw Zeeland vernoemd is naar onze provincie Zeeland?
- je hier een helm moet dragen op de fiets?
- ze hier aan de linkse kant van de weg rijden, wat dus erg makkelijk is, want je rijdt altijd aan de RIGHT side of the road (links aan de goede kant, of aan de rechtse kant (right side)). :-p

Goed ik denk dat jullie weer helemaal op de hoogte zijn. Je drankje zal ondertussen wel op zijn en wellicht krijg je al een harde kont van het zitten. Dus ik zal jullie niet langer bezig houden.

Ik spreek jullie weer vanuit Australie!

Kia Ora!!