L.A.O.S.

Voordat ik jullie ga vertellen over mijn (ahum) wilde avonturen in Laos zal ik eerst even uitleggen waar de letters van dit land voor staan.

De L: staat voor langzaam. De mensen hier doen het allemaal rustig aan (niet gek met dit over het algemeen hete weer). Ze maken zich volgens mij niet snel druk en lijken veel vertrouwen in mensen te hebben. Vaak hoef je pas achteraf ergens voor te betalen, ze geven je bijvoorbeeld gewoon een fiets mee waar je dan later pas voor betaald en ze hoeven verder ook niks van je te weten om je eventueel later op te sporen mocht je de fiets niet terug brengen.
De A: staat voor armoede. Nu vind ik het momenteel op zich wel meevallen met de armoede. Maar Laos schijnt een van de meest onderontwikkelde landen ter wereld te zijn. Ik zou eerder denken aan vele landen in Afrika, maar blijkbaar hoort Laos er ook bij. Dit heeft onder andere te maken met de oorlog die de Amerikanen voerden in Vietnam. Als ze van Vietnam terugvlogen naar hun basis in Thailand en ze hadden nog wat bommen over in het vliegtuig vonden ze het leuk om die maar op Laos te gooien. Tja, je moet ze toch ergens kwijt? Dit heeft ervoor gezorgd dat er een heleboel onontplofte bommen in Laos liggen en het kost veel tijd om deze op te sporen en te verwijderen. Dit leidt er weer toe dat er op een groot gebied niets verbouwd of gebouwd kan worden, wat dus weer leidt tot minder oogst van bijvoorbeeld rijst en dus een minder goede economie. Daarmee komen we gelijk aan bij de O.
De O: staat voor ontwikkeling. Hoewel er dus nog steeds veel onontplofte bommen in Laos liggen is het land wel flink in ontwikkeling. Er wordt geprobeerd deze bommen op te ruimen, maar dat kost veel tijd. Ondertussen worden er wel veel nieuwe huizen, gebouwen, restaurants en hotels gebouwd. Op sommige plaatsen zijn de prijzen ook redelijk aan het stijgen. Veel dingen zijn de afgelopen jaren ook al erg veranderd en wegen zijn stukken beter geworden. Over een aantal jaar zal er waarschijnlijk nog veel meer hard veranderd zijn.
De S: die staat voor sticky rice. Om het maar vrij te vertalen voor jullie ‘plakrijst’. Dat vinden ze wel lekker om te eten hier en makkelijk. Overigens zijn ze er in Thailand ook niet vies van hoor. Maar het is gewoon de witte rijst die we kennen alleen die plakt dus aan elkaar, heel logisch. Je moet daar dan een balletje van kneden en dan ergens indopen. Zo kun je makkelijk met je handen eten en ze nemen het soms overal mee naar toe.

Goed dan weten jullie na al die jaren eindelijk waar de naam Laos vandaan komt ;-) Zal ik jullie nu maar weer op de hoogte brengen van mijn avonturen….

Ik ben dus van Hanoi naar Luang Prabang gevlogen. Daar heb ik een beetje gerelaxed, rondgelopen en het museum (oude paleis) bezocht. Ook ben ik naar de Tat Kruang Si (een waterval) geweest achterop de scooter bij een man. En toen hadden we weer een lekke band. Ja, ik raak er steeds meer van overtuigd dat je niet achterop de scooter moet stappen als er een man rijdt! :-p Toen ik zelf reed had ik geen problemen….

Daarna naar Phonsavan een plaats waar verder niets te doen is. Alleen in de buurt is de bekendste vlakte der kruiken. Was wel grappig om te zien, allemaal kruiken in de grond die daar verspreid liggen. En niemand weet precies hoe oud ze zijn (geschat wordt rond de 2000-3000 jaar) en ook niemand weet zeker waarvoor ze gebruikt werden. Waarschijnlijk om regen in op te vangen of om menselijke botten of as in te stoppen (als soort begraafplaats). In dit gebied lagen ook heel veel onontplofte bommen, maar dit gebied was inmiddels schoongemaakt en dus wel veilig. Wel apart dat veel kruiken de bommen overleefd hebben.

Toen naar Vang Vieng. De plaats waar ik vele ruige verhalen over hoorde en ik verwachtte dus een soort van Salou of Lloret del Mar. Er liepen inderdaad wel wat dronken mensen over straat en er waren redelijk wat hotels en restaurants die een televisie aan hadden staan met Friends of de Simpsons. Maar ik irriteerde me er verder niet aan en de plaats was heel mooi. Het ligt aan een rivier (zoals vele plaatsen in Laos) en is omgeven door karstgebergte. Daar een grot bezocht, was erg leuk, want ik was op dat moment de enige toerist die in de grot was, er was geen licht en je moest soms echt stukken klimmen. In 1 grot was ook een klein meertje waarin je kon zwemmen als je wilde. Verder staat Vang Vieng bekend om het ‘tuben’, een binnenband van een auto waarmee je dan over de rivier dobbert. Wij wilden wat anders doen, dus zijn we gaan zwemmen. Dit viel alleen wat tegen, want het water was erg laag. Mooi een paar blauwe plekken bij :) Nu begreep ik ook meer waar de mensen het over hadden, want langs de rivier waren vele barretjes met luide muziek, al was het er niet erg druk.

Na Vang Vieng naar de hoofdstad Vientiane. De Patuxai gezien, soort Arc de Triomphe, was wel een mooi parkje met wat fonteintjes. De That Luang gezien (het symbool van Laos) er schijnt daar een haar van Boeddha in te liggen, maar die heb ik niet gezien haha! Ook de Wat Sisaket gezien, de enige tempel in Vientiane die de oorlog overleefde en er zijn meer dan 1000 boeddha beeldjes te zien.

Een paar dagen Vientiane was wel genoeg, toen naar Pakse gegaan. In die plaats is verder weinig te doen, maar daar heb ik een vrouw, Khai, ontmoet uit Laos (met dank aan mijn tantetje en een vriendin van haar :)). Met haar door het Bolaven Plateau gereden en verschillende watervallen bekeken, waaronder de Tad Fane en Tad E-Tou. Ook wat koffie- en theeplantages gezien, was wel een mooie omgeving. ’s Avonds naar de night market gegaan om eten te halen. Ik dacht dat ik bijna alle rare dingen wel gezien had, maar kwam hier weer wat ‘smakelijk’ eten tegen. Varkenshuid (en dan niet zomaar huid, maar de huid van zijn kop, je zag gewoon zijn snuit en de plaats waar zijn ogen gezeten hebben, leek net een masker), de varkenskop zonder die huid met de ogen er nog in (ze schijnen de hersenen te eten) en gebraden kuikentjes. Ik heb ook gehoord dat ze eieren eten met embryo’s erin, maar die heb ik verder niet gezien gelukkig. Goed na de markt met haar en de familie van haar zus wat gegeten.

Toen was het weer tijd om verder te gaan, naar de 4000 eilanden in de Mekong rivier. Eerst naar Don Det. Een klein eilandje, erg rustig er zijn niet heel veel toeristen. Er is geen harde weg, alleen een zandpadje rondom het eiland. Veel in de hangmat gelegen daar en een keer een ‘tube’ gehuurd en over het water gedobberd. Ook rondgefietst en naar het andere eilandje Don Khon gefietst. Daar met een bootje rondgevaren op zoek naar de zeldzame en bedreigde Irrawaddy dolfijn. Er zijn nog minder dan 15 van deze dolfijnen over in de Mekong en je moet het echt als een voorrecht zien als je ze ziet. Dus dat doe ik dan maar! :-D Jaja ik heb ze gezien! Weliswaar maar 2 keer, maar toch. Eentje kwam echt heel dichtbij op een paar meter afstand. Zo kon je dus goed zien dat deze dolfijn er anders uitziet dan de meeste dolfijnen, hij heeft namelijk een platte snuit. Daarna nog een waterval (Somphamit) bezocht, deze was wel erg mooi. Niet heel hoog ofzo, maar vooral veel rosten en mooie omgeving. Na Don Det een paar dagen naar het grootste eiland in de Mekong gegaan: Don Khong. Daar was weinig te doen en het was wat beter ontwikkeld, er ligt een harde weg en ze hebben ‘gewoon’ electriciteit. Daar vooral rondgefietst, dus dat was weer goed voor de beweging, zo’n 60 km. afgelegd in 2 dagen.

Na Don Khong naar Champasak waar ik nu ben. Hier is verder ook niet zo heel veel te doen, behalve de Wat Phou bezoeken. Dit is een oude tempel gebouwd door de Khmer, net als Angkor in Cambodja, maar deze tempel was er voordat iemand ooit van Angkor Wat had gehoord. Het is ergens tussen de 9e en 12e eeuw gebouwd en staat uiteraard ook op de werelderfgoedlijst. Maar verder kon het niet tippen aan het megacomplex Angkor.

Dit waren alle dingen die mij de afgelopen paar weken bezig hebben gehouden. Een dezer dagen ga ik Laos weer verlaten en terug naar het oude, vertrouwde Thailand!!!