Sportaholic??

Ik wil eerst even iets rectificeren uit mijn vorige verhaal. Hieruit zou opgemaakt kunnen worden dat de letters van het land Laos daadwerkelijk ergens voor staan. In werkelijkheid is dit niet zo, in ieder geval niet dat ik weet, ik vond het alleen wel toepasselijk. Excuses voor het ongemak :-).

Tot zover de zakelijke kant.Verwacht geen spannende verhalen van me deze keer, want die heb ik niet. Toch heb ik de afgelopen weken zeker niet stil gezeten. Nadat ik het land met de bussen vol met rijstzakken, kippen en eenden, oftewel Laos, verlaten heb ben ik naar Khong Chiam in Thailand gegaan. Dat is een plaatsje vlakbij Ubon Ratchatani en de grens met Laos. Daar heb ik Nam Pueng (een Thaise vrouw die ik ontmoet heb in Vietnam) en haar familie gezelschap gehouden. Dit is ook de plaats waar ik voor de derde keer nieuwjaar gevierd heb. Ja, het houdt maar niet op. Maja als je zo’n saai nieuwjaar gehad hebt verdien je natuurlijk wel een 2e en zelfs 3e nieuwjaarsviering ;-) Na het ‘gewone’ nieuwjaar en het Chinese nieuwjaar was het nu tijd voor Songkran (Thais/Laos nieuwjaar). De jaartelling veranderen ze ‘gewoon’ op 1 Januari, maar ze willen nog een feestje meer waarschijnlijk. Het ‘nieuwe jaar’ moet begonnen worden met een schone lei. Het is dan ook traditie om iedereen nat te gooien met water. Het zijn vooral kinderen die water gooien, maar ook ouderen doen gezellig en ongegeneerd mee. Zo ook ik en dat zorgde ervoor dat ik me eventjes weer net zo oud voelde als de kindjes :-D Het water was lekker verfrissend op de soms verschrikkelijk hete dagen. Er wordt trouwens niet alleen met water gegooid, maar ook met wit poeder, vooral op auto’s. Een gratis autowasbeurt zit er dus niet altijd in. Behalve de fijne Thaise massage die ik in het dorp gehad heb was er weinig te beleven en ik was dan ook blij toen Nam Pueng naar huis ging.

Omdat mijn gastgezin het te druk had en het schoolvakantie is kon ik ze nu niet bezoeken en ben ik met Nam Pueng meegereden naar Bangkok (waar ze woont). Aangezien de beloofde webcams in mijn oude sportschool nog steeds niet opgehangen zijn (zodat ik mee kan doen met de les), dacht ik misschien kan ik hier wel een keertje naar de sportschool. Dat keertje werd 14 keertjes.... :-D De meeste fitnessapparaten zijn hetzelfde als ik gewend ben. Sommige lessen zijn echter lastig te volgen, omdat de instructeurs vooral Thais praten. Dat weerhoudt me er echter niet van om mee te doen. Ik ga nu elke dag en in de eerste drie dagen had ik al meer gesport dan ik normaal in een week deed (en dat is zeker meer dan 1 uur, zoals de meesten wel weten :-p). Veel trainers kennen me inmiddels dan ook al, haha! Wat ook mooi is, is dat je elke dag gratis een film mag meenemen als je die de volgende dag terug brengt. Ik heb dan ook weer flink wat films bekeken de afgelopen week!

In Vietnam had ik ook Pun ontmoet, een vriendin van Nam Pueng. Zij werkt bij de Foundation of Slum Child Care en daar kon ik vrijwilligerswerk doen als ik wilde. Dat doe ik nu dus ook. Het is een soort kinderdagverblijf, maar dan voor kinderen uit de krottenwijk van Bangkok. De opvang is voor kinderen van 6 maanden tot 5 jaar en ik help bij de kinderen van 1 tot 2 jaar. De kindjes zijn best lief...inderdaad als ze slapen :-p Ook leuk is het dat ik nu de hele dag Thaise kinderliedjes in mijn hoofd heb. Ik vond het lesgeven denk ik toch wel leuker. Maar het houdt me bezig en de mensen zijn wel aardig. Ook hier is trouwens zo’n 30% van de vrijwilligers Nederlands, wel opvallend!!

Verder is Nam Pueng niet zo boeiend, we doen helaas weinig samen. Aan de andere kant is het ook wel leuk om mijn eigen ding te doen, zo voelt het toch een klein beetje alsof ik in Bangkok woon :-) Maar voordat mijn leven weer in een sleur raakt is het binnenkort snel tijd om verder te gaan. Ik ga naar het Zuiden van Thailand om op het strand van mijn welverdiende rust (na 2 weken van zware lichamelijke inspanning) te genieten.

En daarna?

Voor jullie een vraag......en voor mij ook! :-p

Liefs, Monique